Wiosny to okres, w którym wyraźnie wzrasta liczba pożarów na łąkach i nieużytkach rolnych. Spowodowane jest to wypalaniem suchych traw i pozostałości roślinnych. Powstały w ten sposób ogień stanowi ogromne zagrożenie dla życia roślin, zwierząt i ludzi oraz wpływa niekorzystnie na całość środowiska przyrodniczego. W płomieniach giną pospolite gatunki roślin i zwierząt, a także wiele cennych gatunków chronionych, a niekontrolowane wypalanie jest ogromnym zagrożeniem dla mienia i życia ludzkiego. Na przestrzeni całego roku do największych pożarów łąk, nieużytków rolnych, lasów dochodzi w miesiącach wiosennych tj. marcu i kwietniu. Za większość pożarów traw odpowiedzialny jest człowiek. Niestety, wśród wielu ludzi panuje mylne przekonanie, że spalenie suchej trawy użyźni w sposób naturalny glebę, co spowoduje szybszy i bujniejszy wzrost młodej trawy. Do takiej niebezpiecznej sytuacji doszło 03 kwietnia na terenach przyległych do ulicy Zielonej. Dzięki szybkiej akcji gaśniczej Straży Pożarnej udało się zagasić pożar zanim rozprzestrzenił się na sąsiednie tereny.
PRZYPOMINAMY WYBRANE PRZEPISY DOTYCZĄCE WYPALANIA TRAW
Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U.2016.2134)
Art. 124
„Zabrania się wypalania łąk, pastwisk, nieużytków, rowów, pasów przydrożnych, szlaków kolejowych oraz trzcinowisk i szuwarów”.
Art. 131, pkt 12
„Kto wypala łąki, pastwiska, nieużytki, rowy, pasy przydrożne, szlaki kolejowe, trzcinowiska lub szuwary – podlega karze aresztu albo grzywny”.
Ustawa z dnia 28 września 1991r. o lasach (Dz.U.2015.2100)
Art. 30, pkt 3
„W lasach oraz na terenach śródleśnych, jak również w odległości do 100 m od granicy lasu, zabrania się działań i czynności mogących wywołać niebezpieczeństwo, a w szczególności:
1) rozniecania ognia poza miejscami wyznaczonymi do tego celu przez właściciela lasu lub nadleśniczego,
2) korzystania z otwartego płomienia,
3) wypalania wierzchniej warstwy gleby i pozostałości roślinnych”.
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz.U.109.719)
§ 40.1
„W lasach i na terenach śródleśnych, na obszarze łąk, torfowisk i wrzosowisk, jak również w odległości do 100 m od granicy lasów nie jest dopuszczalne wykonywanie czynności mogących wywoływać niebezpieczeństwo pożaru, w szczególności:
1) rozniecanie ognia poza miejscami wyznaczonymi do tego celu przez właściciela lub zarządcę lasu.”
§ 43
„Wypalanie słomy i pozostałości roślinnych na polach jest zabronione.”
Ustawa z dnia 2 grudnia 1994 r. Kodeks wykroczeń (Dz.U.2015.1094)
Art. 82
“§ 1. Kto dokonuje czynności, które mogą spowodować pożar, jego rozprzestrzenianie się, utrudnienie prowadzenia działania ratowniczego lub ewakuacji […]
§ 3. Kto na terenie lasu, na terenach śródleśnych, na obszarze łąk, torfowisk i wrzosowisk, jak również w odległości do 100 m od nich roznieca ogień poza miejscami wyznaczonymi do tego celu albo pali tytoń, z wyjątkiem miejsc na drogach utwardzonych i miejsc wyznaczonych do pobytu ludzi […]
§ 4. Kto wypala trawy, słomę lub pozostałości roślinne na polach w odległości mniejszej niż 100 m od zabudowań, lasów, zboża na pniu i miejsc ustawienia stert lub stogów bądź w sposób powodujący zakłócenia w ruchu drogowym, a także bez zapewnienia stałego nadzoru miejsca wypalania […]
§ 5. Kto w inny sposób nieostrożnie obchodzi się z ogniem […] podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany”.
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U.2016.1137)
Art. 163
„Kto sprowadza zdarzenie, które zagraża życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu w wielkich rozmiarach, mające postać pożaru, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10”.
Art. 164
„Kto sprowadza bezpośrednie niebezpieczeństwo zdarzenia określonego w art. 163 § 1, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8”.